จากอดีตสังคมไทยมีการช่วยเหลือเกื้อกูลกันตามธรรมชาติ โดยมีบ้านและวัดเป็นศูนย์กลาง เมื่อสังคมเปลี่ยนแปลงไป รัฐเป็นผู้จัดสวัสดิการให้ย่อมไม่ทั่วถึง เวลาที่ผ่านไปเกิดการสะสมของความไม่ทั่วถึงและไม่ครอบคลุม จนกลายเป็นปัญหาของสังคมที่มีความเหลื่อมล้ำ มีผู้ด้อยโอกาสและผู้ประสบความยากลำบาก ไม่มีสวัสดิการที่เพียงพอจำนวนมากขึ้น ในปี พ.ศ. 2546 มีการทดลองจัดตั้งกองทุนสวัสดิการชุมชนขึ้น และมีการขยายผลไปทั่วประเทศ อีกทั้งได้ยกระดับเป็นโครงการตามนโยบายสังคมไม่ทอดทิ้งกันของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ ในปี พ.ศ. 2549 ที่มีอาจารย์ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม เป็นรัฐมนตรี และเป็นนโยบายของรัฐบาล ปี พ.ศ. 2552 โดยเครือข่ายองค์กรชุมชน ร่วมกับสถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน) (พอช.) ได้ริเริ่ม/ส่งเสริมให้ประชาชนในระดับชุมชนท้องถิ่น ได้ร่วมกันจัดการชีวิตและครอบครัวของตนเองสร้างความเข้มแข็งจาก “การรวมกลุ่มของชุมชน” (Community-Based Organizations: CBOs) เป็น“กองทุนสวัสดิการชุมชน” (Community Welfare Fund) บทความนวัตกรรมสวัสดิการชุมชน