ความตอนหนึ่งของหนังสือ ชื่อ Bad Samaritans เขียน โดย ฮา จุน ชาง นักเศรษฐศาสตร์ชาวเกาหลีใต้ผู้สอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ได้ระบุว่า ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 รัฐบาลเกาหลีใต้มีโครงการขอกู้เงินจากธนาคารโลกจำนวนมหาศาล เพื่อจะสร้างโรงงานผลิตเหล็กอันทันสมัยแห่งแรก อันเป็นอุตสาหกรรมต้นน้ำที่สำคัญขึ้นในประเทศเกาหลีใต้ ผลการพิจารณาของโลกคือการปฏิเสธการให้เงินกู้ เพราะเมื่อคำนึงถึงหลากหลายเหตุผลอันสำคัญแล้ว จึงเห็นว่าเป็นโครงการที่ไม่อาจดำเนินไปให้ประสบความสำเร็จได้ เพราะเป็นการตัดสินใจที่ไม่มีความสมเหตุสมผลของรัฐบาล โดยเฉพาะประเทศเกาหลีใต้ไม่ได้ครอบครองวัตถุดิบในการผลิตที่สำคัญสองประการ คือแร่เหล็กและถ่านหิน จึงต้องนำเข้าจากประเทศอื่นยิ่งไปกว่านั้นภายใต้บรรยากาศของสงครามเย็นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะนำเข้า ทั้งแร่เหล็กและถ่านหินมาจากประเทศจีน ที่เป็นประเทศคอมมิวนิสต์ ไม่ใช่เป็นประเทศในค่ายโลกเสรี ดังนั้นหากจะซื้อวัตถุดิบทั้งสองก็ต้องมาจากประเทศออสเตรเลียเท่านั้น ซึ่งย่อมทำให้เกิดต้นทุนในการขนส่งแพงมาก และเหตุผลที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือมีความเป็นไปได้น้อยมากที่ประเทศเกาหลีใต้ผู้ส่งออกสินค้าหลักในขณะนั้นอันได้แก่ ปลา เสื้อผ้าราคาถูก วิกผมและไม้อัด จะก้าวกระโดดออกมาเป็นผู้ผลิตเหล็ก อันเป็นวิสาหกิจของรัฐ (state-owned enterprise) เสียด้วยอีกต่างหาก และในท้ายที่สุดรัฐบาลเกาหลีใต้ก็หันไปขอเงินกู้จากธนาคารของญี่ปุ่นแทน และภายในระยะเวลาสิบปีนับจากการเริ่มต้นดำเนินการผลิตในปี คศ.1973 บริษัทผู้ผลิตเหล็กแห่งนี้ที่ชื่อ POSCO (Pohang Iron and Steel Company) ก็กลายเป็นบริษัทที่มีประสิทธิภาพในการผลิตเหล็กมากที่สุดแห่งหนึ่งของโลก และในปัจจุบันก็เป็นผู้ผลิตเหล็กขนาดใหญ่อันดับสามของโลก บางส่วนจากคำนำผู้แปลของธัญลักษณ์ เหลืองวิสุทธิ์ ,แรงงานเกาหลี วัฒนธรรมและการเมืองว่าด้วยการก่อตัวทางชนชั้น,ฮาเก็น คู,สำนักพิมพ์วิภาษา,2552 ,หน้า (5) pdf_1387339277